Blog

rozproszył mnie wtedy całkowicie wszedł pewnie z całą swoją energią nie wiem nawet skąd to uczucie wiem jedno oczy nigdy nie kłamią

nie wyobrażałam sobie zbyt wiele nie miałam wyćwiczonej tej kwestii

jej słowa rozstrzaskały jego wrażliwość zbierał się długo cierpiał z początku

świecie mój zredukuj się ściśnij mnie by poczuć bliskość

stłumione pragnienia niedopuszczalność siebie już nawet brak wkurzenia dopiero będzie żal w grobie

wstrząs relacyjny dawna energia wyparowała nowa energia zaczęła oddziaływać niemała

długi stół z niedoskonałościami ludzkimi wspólne rozmowy prawie jak zwykle o niczym

ciało padło wbiło się w leżak bezchmurne tło myśli w hamak

trzeba być dawcą by zrozumieć pewien schemat w życiu- on daje ono bierze

stolik w stolik gra w samotności gwar to chochlik zbędne szukanie miłości

czy ty w ogóle słuchasz mnie nie, ja tylko cię słyszę

zmiana miejsca jakby to było w genach narzucone dajmy na to z takich Prus do Niepodległej Polski

zwykłe słowa zespoliły się w ważność chwila energię zaciśnienia wytworzyła

jutro ułożę się z życiem

dobrą myślą stwórz tchnienie w rzeczywistość tu i teraz rozluźniony wyobrażaj siebie u celu

stare zamknęło się wspomnienia już nie wciągają w zaprzeszłość

a gdyby tak mieć wszystko zgrane w sobie to co najlepsze przelać z siebie tu i teraz

reset przychodzi po swojemu zbyt późno jak zwykle świat codzienny nuży i zdradza

niedawno za dnia przeciął mnie lęk początkowo od razu mnie obezwładniło

to był trudny dzień miałam szkolenie z BHP przebrnęłam aż po istotne telefony alarmowe

on nie wie co to techniki przetrwania nie wyksztacił ich nie było potrzeby

Potrafimy uderzać w czuły punkt drugich. Słabe jest to, że potrafimy to robić.

Półmrok. On szedł uliczką starego miasta, a wokoło tańczyła szarość dnia.

Szumiące drzewa w jesiennym słońcu pochylały się nad nią, jakby chciały powiedzieć „nie rób tego”.

Dzień okraszony smutkiem. Rytuał pożegnania. Garnitur wkłada odświętny nastrój.